Historia złotego nie była usłana różami. Ale mimo to Polska ma dziś solidną walutę.

Finanse publiczne wymagają pilnej naprawy. Ale politycy koalicji rządzącej nie chcą zyskać łatki tych złych, którzy w imię mitycznej równowagi budżetowej będą obciążać kieszenie Polaków.

W czasach, gdy w Europie – w tym Polsce – rosną eurohejterskie nastroje, najgorszym, co można zrobić, jest osłabienie państw i samorządów w procesie decydującym o europejskich inwestycjach.

Której kolejnej okrągłej rocznicy naszego przystąpienia do Unii Europejskiej nie będziemy już świętowali przy grillu, bo grillowanie zostanie zakazane?

Unia to nie tylko karmicielka dzieląca fundusze pomocowe. Unia to dobrze wykorzystana szansa wynikająca z dostępu do rynku ponad 10 razy większego od naszego. A w wymiarze politycznym to pudło rezonansowe wzmacniające polski wpływ na Europę. O ile mamy muzyków potrafiących na tym instrumencie zagrać.

Polska w połowie kwietnia otrzymała z unijnego budżetu równowartość 27 mld zł na realizację Krajowego Planu Odbudowy (KPO). Jest to oczywisty powód do radości. Jednak bez przeprowadzenia istotnych reform gospodarczych, nowe fundusze unijne mogą stać się tylko doraźnym lekarstwem na nasze powszednie bolączki.

Demografii nie da się zakrzyczeć. Europa bez imigrantów sobie nie poradzi. Jakie będzie następne 20 lat Unii i jaką mamy w tym rolę do odegrania? – zastanawia się główny ekonomista Polskiej Rady Biznesu.

30 kwietnia 2004 r. cieszyliśmy się na perspektywę szybkiego wzrostu wydatków państwa na cele społeczne, spadek oprocentowania kredytów, wzrost wartości złotego i zmniejszenie bezrobocia. Ponad jedna czwarta badanych liczyła na poprawę stanu polskiej gospodarki, a prawie 30 proc. przewidywało poprawę w rolnictwie. Ile z tych oczekiwań się spełniło?